Sustainability Superhero: ACA’er en duiker Jannik over het belang van de oceaan
We hebben jullie een tijdje geleden al voorgesteld aan onze collega Bernd, onze collega die enorm veel doet voor mens, planeet en dier. Maar hij is niet de enige ACA’er die zijn steentje probeert bij te dragen. In deze blogpost zitten we samen met Jannik, die al 10 jaar deel uitmaakt van onze ACA familie. Hij vertelt ons waar zijn passie voor het duiken vandaan komt, waarom overbevissing het ecosysteem van onze oceanen uit balans haalt en vooral: hoe wij allemaal kunnen helpen om de oceanen, en dus ook onze planeet, gezond te houden.
10 jaar ACA. Jannik heeft dus al een mooi stukje ACA geschiedenis mogen meemaken. Hij licht toe: “Mijn eerste project was Riscpro bij onze klant IDEWE. Na enkele maanden kwam dit project op zijn einde en maakte ik de switch naar iets totaal anders: Atlassian consultancy. Na een jaartje van JIRA, Confluence en Stash installeren en configureren, workflows opstellen, … wou ik terug naar wat meer teamwork.” Dat ging hij zoeken in onze (ondertussen oude) kantoren in Oevel en kort daarna in Olen als software ontwikkelaar. Ondertussen vind je hem tijdens de werkweek terug in ons kantoor te Hasselt alsook in ons nieuw stekje te Leuven.
Zijn passie: duiken en onze oceanen
Maar waar we het voornamelijk over willen hebben in deze blogpost is zijn andere passie: het duiken en onze oceanen. “Passie is het juiste woord wel! In 2016 heb ik een acht weken lange reis met de rugzak doorheen Thailand gedaan en de oostkust van Australië afgedaald. Het idee was om in Koh Tao, een piepklein eilandje in Thailand met meer dan 50 duikscholen, mijn duikbrevet te behalen. Dit eilandje is gekend als het duikmekka om te leren duiken, maar heeft tegelijkertijd ook de bijnaam Murder Island, al wist ik dit toen nog niet. Hierna zou ik mijn duikbrevet kunnen gebruiken in Australië om te duiken in de Great Barrier Reef. En zo geschiedde.“ Daar viel plots alles samen en heeft Jannik zichzelf terug herontdekt. Wat volgde zijn een heleboel reizen naar mooie internationale wateren.
Wanneer we vragen naar zijn favoriete locatie is het toch moeilijk kiezen: “Dat is zoals vragen “wat is jouw lievelingseten?”. Mijn antwoord is meestal “ik wil alles ontdekken!” Er is echter één locatie die het meest naar voren springt. Dat was Wolf Rock aan de oostkust van Australië. Dit was mijn eerste ervaring met haaien. Ik was onder de indruk, op zijn minst, om in een enkel beeld meer als tien haaien van 2 meter voor en rond me te zien. Hier heb ik geleerd dat het Hollywood Jaws beeld enorm fout is. Haaien zijn geen moordmachines!”
Hij heeft daar helaas ook geleerd wat er minder goed gaat met onze oceanen: “Enerzijds heb je het probleem van overbevissing en shark finning, twee zaken die ervoor zorgen dat het ecosysteem van onze oceanen uit balans aan het slaan is. Anderzijds is er het plastic probleem.” Shark finning klinkt als een specifiek probleem. Iets wat één soort benadeeld. Maar niets is minder waar en dit heeft een veel grotere invloed benadrukt Jannik: “Haaien zijn de roofdieren van de oceaan, neem de roofdieren weg en je krijgt een overaanbod aan bepaalde diersoorten waardoor het hele evenwicht wegvalt. Dit zie je bovenlands ook, de impact van roofdieren die het ecosysteem helpen regelen. Eén van de problemen, mede geïntroduceerd door de media is dat weinig mensen geven om haaien. Het blijven moordmachines voor de meesten” Het informeren van de belangrijkheid van roofdieren wil hij daarom graag benadrukken. “Weinig mensen weten dit, maar onze oceanen zijn verantwoordelijk voor 70% van onze zuurstof, geproduceerd door algen en plankton. Ze zijn de echte longen van onze planeet. Als je dit ecosysteem om zeep helpt, is dat een groot probleem, tenzij we zonder zuurstof leren leven."
En dan heb je natuurlijk ook het bekendere probleem, al onze plastic. Jannik vertelt ons dat dit via de rivieren in de oceanen terecht komt. Een gevolg hiervan noemt men The Great Pacific Garbage Patch, een ophoping van plastic maar liefst drie keer groter dan Frankrijk! “Organisaties als The Ocean Cleanup hebben zich gevormd om dit specifieke probleem te tackelen, zowel via systemen om de GPG patch op te schonen, alsook systemen om de rivieren op te schonen zodat het plastic opgeruimd wordt vooraleer het in de oceaan terechtkomt. Los van de rampzalige impact dit heeft op het dierlijke leven (voldoende niet-zo-prettige beelden te vinden hiervan), komt dit ook terug tot bij ons in de vorm van microplastics, waardoor we dit consumeren zonder het te beseffen.”
Wanneer we vragen hoe hij hierbij probeert te helpen blijft Jannik kritisch voor zichzelf. “Niet genoeg, is het eerste dat in mij opkomt. Ik vind het moeilijk om deze topics aan te kaarten terwijl ik zelf nog zoveel reis wat zijn eigen impact heeft. Maar ik doe wat ik kan, en ik denk dat iedereen voor zichzelf moet uitmaken wat je kan doen. Door de problematiek van het overbevissen van onze oceanen heb ik vorig jaar besloten geen vis meer te eten. Jammer, want ik hou echt van sushi. Echter ben ik ervan overtuigd dat er niet zoiets bestaat als “sustainable fish” (een topic apart) en kies ik om me hiervan te onthouden. In verband met de problematiek van plastic, probeer ik waar ik kan plastic te mijden. Rietjes kan je bijvoorbeeld al gemakkelijk vermijden, al is dit maar peanuts vergeleken met het echte probleem. Maar het is vooral de mindset die de rietjes teweeg brengen. Mensen zijn er alleszins bewuster en bewuster van aan het worden. Recycleren, recycleren, recycleren. Ik recycleer zoveel ik kan, tot het punt dat ik van mijn broodzak de plastic afscheur om dit in de PMD te gooien. De vraag is dan nog maar of dit voldoende is en of het ook écht gerecycleerd wordt, vandaar dat het vermijden ook gewoon de beste oplossing is.
Verder moeten we ons volgens Jannik vooral informeren: “Ik kan iedereen aanraden om Sea Spiracy eens te bekijken op Netflix, dit heeft voor mij als gevolg gehad dat ik overtuigd was geen vis meer te eten.” Ook interessante organisaties zoals Sea Shepherd (een non-profit die het leven in de oceanen beschermd) en The Ocean Cleanup (Een Nederlandse organisatie die onze oceanen wil opkuisen) moet je zeker eens opzoeken.
Je kan Jannik in november terugvinden in Indonesië, waarbij hij tijdens zijn zeven daagse duikreis ook zijn honderdste duik zal volbrengen. Daarnaast staan er ook nog heel wat andere plannen op zijn agenda: “Ik wil nog zoveel dingen doen! Snorkelen met Orca’s bij de Lofoten eilanden, duiken in Mozambique in de hoop om meerdere witte haaien tegen te komen in hun wilde setting. Maar ook voet zetten op Antarctica wil ik ooit gedaan hebben in mijn leven.”
Bedankt om je verhaal met ons te delen en veel (duik)plezier in Indonesië!
